Тебе лага, мене вистина

Зад не­го се 11 по­ет­ски кни­ги, пет ал­бу­ми со „Ла Ко­ло­ни Вол­вокс“, ал­бум со „Клер­жо“, ал­бум со пес­ни за ма­ке­дон­ски­те вој­во­ди, ил­јад­ни­ци на­ста­пи со „Бан­крот блуз бенд“. Но, го сне­ма. По дол­го вре­ме од­би­ва­ње да да­ва ин­терв­јуа, ре­ши да при­фа­ти.
Ако са­каш да го нај­деш, ќе го нај­деш са­мо в по­не­дел­ник, на ноќ­на про­гра­ма на Ра­дио Скоп­је, ќе му го про­чи­таш име­то на ра­фто­ви­те со ма­ке­дон­ски из­да­ни­ја во не­ко­ја про­дав­ни­ца за му­зи­ка или, ако имаш сре­ќа, ќе на­че­каш не­кој од не­го­ви­те ре­тки на­ста­пи со дру­жи­на­та што тек-тук се слу­чу­ва­ат низ го­ди­ни­те. Раз­го­ва­ра­ме за му­зи­ка­та, за по­е­зи­ја­та.
Дол­го вре­ме од­би­ва да да­ва ин­терв­јуа, а ко­га ре­ша­ва да ги да­де, прет­по­чи­та раз­го­во­рот да има ба­рем не­ка­ков по­вод. До­де­ка раз­го­ва­ра­те со не­го, ка­ко и се­ко­гаш, ќе чу­е­те мно­гу ре­фе­рен­ци, ци­та­ти и ше­го­ви­ти за­бе­ле­шки, че­сто на сво­ја сме­тка, кои ќе ви по­мог­нат да откри­е­те но­ви дла­бо­чи­ни на по­ен­ти­те што ви ги ка­жу­ва. И да ви зап­не не­ка­де раз­го­во­рот, во не­кој ќор-со­как, та­кви­те спон­та­ни ала­тки отво­ра­ат но­ви идеи, кои ја оправ­ду­ва­ат стра­те­ги­ја­та да се оста­ви ин­терв­ју­то да те­че спон­та­но за да сѐ уло­ви што по­ве­ќе од ка­жа­но­то, пот­по­мог­на­ти од не­го­ва­та мај­стор­ска дик­ци­ја.
Од еми­си­ја­та на Ра­дио Скоп­је јас­но се на­се­ту­ва де­ка и по­на­та­му тра­га по тај­ни­те на „ду­хов­ни­те кон­цеп­ти со отво­рен код“ – учи и кај дер­ви­ши­те и кај бо­го­ми­ли­те и кај дол­го­го­диш­ни­те при­ја­те­ли од Цен­та­рот за свес­ност на Криш­на. Но, ка­ко што доз­нав­ме од раз­го­во­рот, сè по­ве­ќе учи од не­го­ви­те пом­ла­ди при­ја­те­ли-кре­а­тив­ци, од не­го­ви­те де­ца Ја­на и Але­ксан­дар.

Ед­но вре­ме бе­ше се­при­су­тен… со сви­ре­ње, гру­пи, по­е­зи­ја… на што по­доц­на се над­гра­ди при­сус­тво­то на ра­ди­о­е­ми­си­ја, ко­ја е не­ви­де­на по­ја­ва во ма­ке­дон­ски­от етер од оса­мо­сто­ју­ва­ње­то на­ва­му, во смис­ла на за­гат­ну­ва­ње и на од­гат­ну­ва­ње те­ми што се мно­гу над по­ста­ве­ни­те стан­дар­ди, ако се тоа во­оп­што стан­дар­ди… во смис­ла, по­ни­ра­ње во дла­бо­чи­ни, а исто­вре­ме­но да ко­рес­пон­ди­ра со се­гаш­но­ста. Кај не­кој што те наб­љу­ду­ва се­во ова вре­ме, се слу­чу­ва­ат две из­не­на­ду­ва­ња. Одед­наш Гиш го сне­ма. Ако ед­но вре­ме бе­ше при­су­тен во ру­бри­ки­те за за­ба­ва, во Из­бо­рот за пес­на за „Евро­ви­зи­ја“ (слу­шај­ќи, се смее..), ако ед­но вре­ме се­ка­де мо­жев­ме да те ви­ди­ме со гру­пи­те – „Клер­жо“, „Бан­крот блуз бенд“… – ре­ши да се пов­ле­чеш, од­би­ва­ше ин­терв­јуа, а единс­тве­ни­от на­чин чо­век да те сле­ди бе­ше ра­ди­о­то.
Гиш: Да, ра­ди­о­то е, во су­шти­на, еден ете­ри­чен и езо­те­ри­чен ме­ди­ум. Нас­про­ти те­ле­ви­зи­ја­та, ко­ја е сту­ден, ра­ди­о­то е то­пол ме­ди­ум и слу­ша­те­лот ко­му­ни­ци­ра со гла­сот, со ин­то­на­тив­на­та стру­кту­ра на мис­ла­та на мо­де­ра­то­рот, на во­ди­те­лот на тие про­гра­ми и е мно­гу поб­ла­го­род­но да ра­бо­тиш на ра­дио откол­ку да си екс­по­ни­ран со фа­ца­та ка­ко не­кое ло­го на Ен­ди Вор­хол, на кон­зер­ва за су­па.
Ко­га ја сфа­тив при­ка­ска­та за ви­сти­на­та и за ви­сти­ни­то­ста, ми ста­на јас­но што е, всуш­ност, си­му­ла­кру­мот. Лу­ѓе­то це­ло вре­ме са­ка­ат да гле­да­ат си­му­ла­ции, а не ви­сти­ни. Тоа е не­га­тив­ни­от ас­пект на ул­тра­ди­на­мич­но­то се­којд­не­вие и со­вре­мие, кое е ин­стант-кар­ма. Ин­стант-кар­ма е тер­мин што го ина­у­гу­ри­ра­ше Џон Ле­нон ве­леј­ќи де­ка сè што гле­даш, те пра­ви уште по­ве­ќе да гле­даш, а Тур­ци­те има­ат еден израз кој ве­ли „ач ѓоз“ – алч­но око. Ако го ста­виш на ед­на­та стра­на на ва­га­та око­то, а на дру­га­та стра­на Зем­ји­на­та топ­ка – ќе пре­теж­не око­то. За­што чо­веч­ко­то око е без­гра­нич­но. Што по­ве­ќе гле­да, тол­ку по­ве­ќе са­ка. Што по­ве­ќе са­ка, ако не го ос­тва­ри тоа што го са­ка, вле­гу­ва во си­ту­а­ци­ја на гнев и – не­ма ни­што по­страш­но на све­тов од не­за­до­во­лен чо­век, осо­бе­но од чо­век што е не­за­до­во­лен од са­ми­от се­бе… Се­га го пра­кти­ку­вам прин­ци­пот и ре­цеп­ту­ра­та на Џо­ни Шту­лиќ – distant karma… Те­бе ла­га, ме­не ви­сти­на.
Од мно­гу гле­да­ње, на чо­век му се рас­и­пу­ва ди­оп­те­рот. Ди­фуз­но­то зја­па­ње и фо­ку­си­ра­но­то ѕер­ка­ње се со­се­ма раз­лич­ни тер­ми­ни. Зна­чи, ѕер­ка­ње­то е ед­на вна­треш­на, ду­хов­на ди­мен­зи­ја и од та­му до­а­ѓа ѕерк’в или цер­ков. Ко­га ќе вле­зеш в цр­ква, зна­чи, тре­ба да се со­зер­цаш, не са­мо да гле­даш во сли­ки­те – ико­но­те и фре­ски­те, ту­ку, гле­дај­ќи во очи­те на Пан­то­кра­то­рот, да се ог­ле­даш се­бе­си, да со­зер­цаш, низ клу­чал­ка­та на сопс­тве­но­то ср­це, ка­ко што ве­ли све­ти Гри­го­риј Па­ла­ма.
Што е тоа „те­бе ла­га, ме­не ви­сти­на“?
Гиш: Е, се­га ќе ти ка­жам ед­на дер­ви­шка при­ка­ска, што сум ја чул од еден мој по­бра­тим:
Ед­но вре­ме си жи­ве­ел еден нал­бант, бо­жес­твен лу­дак или ју­ро­див, кој на се­кое пре­тен­ци­оз­но наг­ла­су­ва­ње на ви­сти­на­та др­ско од­го­ва­рал: Ја­лан! – де­мек, ла­га е. Ед­наш во ко­вач­ни­ца­та му до­шол еден ја­бан­џи­ја да му го по­ткое ко­њот. И, до­де­ка ко­ва­чот ју­ро­див си ја вр­шел ра­бо­та­та, од бли­ска­та џа­ми­ја се за­чул му­је­зи­нот, кој учел езан (мо­ли­тва). Ју­ро­ди­ви­от ко­вач, ка­ко од топ из­ви­кал: Пу, ја­лан! (Ла­га е!). Из­бе­зу­мен ја­бан­џи­ја­та го уко­рил ве­леј­ќи му: Ако е ла­га, де­дер, ти ка­жи ја ви­сти­на­та. Ко­ва­чот се ка­чил на на­ко­вал­на­та и ја за­пе­ал мо­ли­тва­та со не­ве­ро­ја­тен глас. И на­ед­наш на­ко­вал­на­та се исто­пи­ла под не­го­ви­те но­зе. Ја­бан­џи­ја­та, гле­дај­ќи го тоа, пад­нал по­ко­ле­нум пред ко­ва­чот, ос­ло­ву­вај­ќи го со „про­рок“ и „све­тец“. На тоа ко­ва­чот по­втор­но од­бру­сил: Ја­лан! Ла­га е! Фра­пи­ра­ни­от ту­ѓи­нец го пра­шал: Ка­ко ла­га? – та на­ко­вал­на­та се исто­пи! На тоа ју­ро­ди­ви­от му од­го­во­рил: „Да бе­ше ви­сти­на, не­ма­ше да се исто­пи на­ко­вал­на­та. Ќе се исто­пев јас“. Те­бе ла­га, ме­не ви­сти­на.

Ми­на­та­та го­ди­на се слу­чи не­што што се­ри­оз­но нè под­за­пре да по­мис­ли­ме на те­бе, ал­бу­мот „АЕИОУ“ на „Ла Ко­ло­ни Вол­вокс“, со кој ја прет­ста­ву­ва­вте Ма­ке­до­ни­ја во Ма­ри­бор, европ­ска пре­стол­ни­на на кул­ту­ра­та за 2012 го­ди­на. При­лич­но ед­но­став­но, но, исто­вре­ме­но, дла­бо­ко за­га­доч­но име…
Гиш: За „АЕИОУ“, би мо­жел да збо­ру­вам мно­гу. Во трен­дот ко­га си­те се за­ни­ма­ваа со „world music“, со евреј­ска­та му­зи­ка, во европ­ски и во свет­ски рам­ки, па­ту­вај­ќи по јуж­на Фран­ци­ја, ка­де што бев на ед­на по­ет­ска сред­ба, во ед­но грат­че, Ло­де­ва, за­поз­нав ед­ни пре­крас­ни лу­ѓе, кои, бу­квал­но, ми ги по­твр­ди­ја мо­и­те прет­по­ста­вки и на­се­ту­ва­ња во кон­текст на таа ге­не­рич­ка вр­ска ме­ѓу ма­ке­дон­ско-фран­цу­ски­от сред­но­ве­ко­вен ан­дер­гра­унд, ста­вен во кон­текст на му­зи­ка­та, умет­но­ста, те­а­та­рот и тру­ба­дур­ско-ско­мра­шки­те тај­фи што оде­ле и ја ос­ло­бо­ду­ва­ле ма­са­та од сте­ги­те на то­гаш­на­та ул­ти­ма­тив­на кле­ри­кал­на ма­три­ца, ко­ја би­ла, же­сто­ка. Тоа би­ло хе­рој­ски под­виг – да се пее за љу­бо­вта, за чо­веч­ка­та сло­бо­да, за чо­веч­ка­та глу­пост – да се ру­га­ат на чо­веч­ка­та глу­пост. Та­кви­те пес­ни, бо­го­ми­ли­те, тру­ба­ри­те, ско­мра­хи­те.. ги на­ре­ку­ва­ле ру­га­ли­ци. Да се ру­гаш зна­чи да се потс­ме­ваш. Но, ру­га, на ал­бан­ски, на ита­ли­јан­ски, на фран­цу­ски, зна­чи пат, што е од исти­от ла­тин­ски ко­рен, руе. Зна­чи, пес­ни од ули­ца­та, пес­ни што се пра­ве­ни по пат, еден та­ков тип на сар­ка­стич­но, сен­ти­мен­тал­но и ме­та­фи­зич­ко тво­реш­тво.
Ин­те­рес­но бе­ше што срет­нав лу­ѓе, но­ви тру­ба­ду­ри, што се за­ни­ма­ва­ат со тоа, кои мно­гу ме инс­пи­ри­раа. Слу­шам ед­ни тип­чи­ња, трој­ка од јуж­на Фран­ци­ја, од Мон­пел­је, кои сви­реа во џез-ва­ри­јан­та ма­ке­дон­ски и бу­гар­ски ме­ло­ди­ски ре­че­ни­ци, и на нив пе­е­ја пес­ни на окси­тан­ски (ја­зик, н.з.), од тру­ба­ду­ри­те. Гле­дам и не ми се ве­ру­ва. Поч­нав да им тро­пам, на ча­ши, и да пе­ам „Ед­на ере­би­ца“.. И, се нај­дов­ме. По­доц­на поч­нав­ме да се дру­жи­ме со мо­јот драг при­ја­тел и учи­тел, Те­о­до­си Спа­сов, кој, исто та­ка, ме во­ве­де во ед­ни мно­гу суп­тил­ни ди­мен­зии на му­зи­ка­та, му­зич­ко­то тво­реш­тво и на спи­ри­ту­а­лиз­мот ин­кор­по­ри­ран во не­го.
Ка­ко се слу­чи тоа „опе­ра­тив­но“?
Гиш: На­у­чен од си­те тие па­те­шес­тви­ја, сед­нав­ме со Дра­ган Стој­ков­ски, еден ге­ни­ја­лен млад чо­век, под­виж­ник во кул­ту­ра­та и во му­зи­ка­та, кој, учеј­ќи го за­на­е­тот, мај­стор­ски ја офор­ми це­ла­та при­каз­на око­лу ал­бу­мот, про­ду­цент­ски и ин­стру­мен­та­ли­стич­ки. Пр­во, ал­бу­мот го по­ста­вив­ме во џез-ва­ри­јан­та, но, ко­га ви­дов­ме де­ка се­то тоа е гло­маз­но, на­пра­вив­ме еден аку­сти­чен бенд и збри­шав­ме во Ве­не­ци­ја, на би­е­на­ле­то, ка­де што се прет­ста­ву­ваа „Зе­ро“, со шле­пе­рот. Сви­рев­ме во па­ла­та­та „Па­па­фа­ва“, ка­де што из­ло­жу­ва­ле Јо­ко Оно, илиДе­ми­јан Хрст – нај­лу­ди­те умет­ни­ци на пост­мо­дер­низ­мот. По­ми­нав­ме мно­гу ин­те­рес­но и тоа бе­ше до­каз де­ка мо­же­ме да го на­пра­ви­ме тоа. От­та­му оти­дов­ме во Кар­ка­сон, во за­мо­кот ка­де што фран­цу­ски­те ка­та­ри, нас­лед­ни­ци на бо­го­ми­ли­те, го до­жи­ве­а­ле по­гро­мот од то­гаш­ни­те кр­сто­нос­ци, ка­де што ја ви­дов­ме Тај­на­та кни­га на Бо­го­ми­ли­те, ко­ја пре­ку пар­три­јар­хот Ни­ки­та дош­ла од Ма­ке­до­ни­ја во 10 век.
Пред де­се­ти­на го­ди­ни „АЕИОУ“, хим­на­та на ка­та­ри­те, ја до­не­се, за жал по­кој­ни­от, Вла­до Цве­та­нов­ски, кој ја чул во Кар­ка­сон од не­кој чо­век што ја пее. Ни тре­баа де­сет го­ди­ни да до­зре­е­ме, за да ја на­пра­ви­ме. А-е-и-о-у, се са­мог­ла­ски­те, сло­бод­ни­те во­ка­ли, сло­бод­ни­те ра­ди­ка­ли, низ кои чо­веч­ки­от глас се пре­тво­ра во мо­ли­тва, во ул­ти­ма­тив­на мо­ли­тва на Се­виш­ни­от. Тре­ба да зна­чи „Austria Est Impera Orbis Universale“, од­нос­но, „Исто­кот тра­ба да го вла­дее све­тот“ – Исто­кот ка­ко прин­цип на из­греј­сон­це­то, на илу­ми­на­ци­ја­та, на про­свет­лу­ва­ње­то – ка­ко што ве­ли го­ле­ми­от фран­цу­ски пи­са­тел, есе­ист и на­уч­ник, Жак ла Ка­ри­ер, при­ја­тел на на­ши­от Јор­дан Плев­неш и на на­ши­от Омер Ка­ле­ши. Ко­га ќе ви­диш де­ка тоа е исто­вре­ме­но и еден тип на „ом“ или, еден тип на уни­вер­зал­на ман­тра, уште по­сил­но из­ле­гу­ва.
Што ве­ли ко­ди­ра­ни­от текст? „Ко­га сто­па­нот или чо­ба­нот се вра­ти до­ма, го збр­ца осте­нот, ја ви­де же­на­та крај ог­ни­ште­то, очај­но раз­о­ча­ра­на, и ја пра­ша: ‘Ако си бол­на да ти сва­ри­ме чор­ба од зел­ка, од кро­мид и од реп­ка’. Таа му ве­ли: ‘Ко­га ќе умрам, за­ко­пај­те ме дла­бо­ко во ке­ла­рот, со но­зе­те на­кај ѕи­дот, со уста­та на­кај ше­пур­ка­та од чеш­ма­та. Ко­га ќе по­ми­нат хо­до­час­ни­ци­те, да се на­пи­јат све­та во­да, ќе пра­ша­ат: ‘Кој ле­жи ту­ка?’, ќе ка­же­те: ‘Ту­ка ле­жи ку­тра­та Јо­ха­на, ко­ја оти­де во ра­јот за­ед­но со ко­зи­те’“. Јо­ха­на е име­то на ка­тар­ска­та цр­ква, на цр­ква­та на љу­бо­вта.
Тај­на­та е во во­да­та, све­та­та во­да. Све­та­та во­да е, всуш­ност, ос­нов­ни­от прин­цип на ка­та­ри­те и на бо­го­ми­ли­те, за­што тие ле­ку­ва­ле пре­ку во­да­та – дож­дов­ни­ца­та, чи­ста­та во­да, ја со­би­ра­ле во сре­бре­ни ка­за­ни. Има­ле че­ти­ри но­ви го­ди­ни, во те­кот на го­диш­ни­от цик­лус, се со­би­ра­ле на нај­ви­со­ки­о­те вр­во­ви и се фа­ќа­ле во оро око­лу тие сре­бре­ни ка­за­ни и со пр­ви­от зрак на сон­це­то, во­да­та се по­све­ту­ва­ла пре­ку мо­ли­тва­та, пре­ку „АЕИОУ“ и таа во­да ја упо­тре­бу­ва­ле ка­ко хо­ме­о­пат­ски лек за раз­лич­ни бо­ле­сти. Тоа прв го пра­вел Ва­си­лиј Врач од Охрид, нас­лед­ни­кот на Је­ре­ми­је во исто­ри­ја­та поз­нат ка­ко Де­до Бо­го­мил, кој бил за­па­лен јав­но во Ца­ри­град, пре­да­ден од стра­на наАна Ком­не­на (по­да­то­ци од сред­но­ве­ков­ни­от хро­ни­чар Евти­миј Зи­га­вен). Мно­гу ре­тко кој го знае Ва­си­лиј Врач… Ние во учи­ли­ште учев­ме за тие што „ги тер­ми­ни­ра­ле“, што ги го­не­ле, а не учев­ме кои, всуш­ност, би­ле бо­го­ми­ли­те. Ту­ка се при­ка­ски­те за тој кон­тра­пункт ме­ѓу сло­бод­на­та и ул­ти­ма­ти­ви­зи­ра­на­та ма­три­ца.
Во­да­та што те­че ја но­си тај­на­та на жи­во­тот, а кај нас ја има во нај­у­ба­ва фор­ма, на при­мер, во Дрим, во Све­ти На­ум, ка­де што се спо­ју­ва­ат еле­мен­ти­те во еден хи­е­ро­га­ми­чен спој – ма­шки­от и жен­ски­от прин­цип, истеч­на­та во езер­ска­та. Зо­што Све­ти На­ум та­му го на­пра­вил ма­на­сти­рот? За да мо­же да им ја вдах­не на лу­ѓе­то еле­мен­тар­на­та си­ла, ко­ја за­це­лу­ва и ис­це­лу­ва. Тур­ци­те го ви­ка­ат Sarı Saltuk, од­нос­но, чо­ве­кот со жол­ти­от оре­ол, и има се­дум тур­би­ња низ це­ли­от Бал­кан, не зна­ат ка­де е за­ко­пан – и во Бос­на и во Ро­ма­ни­ја, и не­ка­де на дру­ги ме­ста, и во Ма­ке­до­ни­ја. Тоа се ми­сте­рии, кои се об­ја­ву­ва­ат до­де­ка ги истра­жу­ваш ра­бо­ти­те со ср­це. Тоа е „па­тот со ср­це“ за кој збо­ру­ва Кар­лос Ка­ста­не­да.

Збо­ру­ваш за во­да­та. А што е со ду­хот и со воз­ду­хот?
Гиш: На­фр­лам при­лич­но го­лем број ре­фе­рен­ци, кои ко­рес­пон­ди­ра­ат со ду­хов­но­ста, со ду­хов­но­то, со спи­ри­ту­ал­но­то.
Не мо­жам да ја пре­не­брег­нам и мо­ја­та фас­ци­на­ци­ја за источ­на­та ду­хов­ност, за источ­на­та фи­ло­зо­фи­ја, кои од мал, од 17-18 го­ди­ни ги до­жи­ве­ав во ди­рект­на ко­му­ни­ка­ци­ја со мо­и­те при­ја­те­ли од Друш­тво­то за свес­ност на Криш­на. Најм­но­гу ме прив­ле­че му­зи­ка­та, но и дла­бо­ко­ум­на­та есен­ци­јал­ност на уни­вер­зал­ни­те мит­ски сли­ки, за нас крај­но ег­зо­тич­ни и прив­леч­ни. Ние, („Клер­жо“, н.з.) всуш­ност, пр­ви ја ман­трав­ме „Ха­ре Криш­на ма­ха ман­тра“ ту­ка во Ма­ке­до­ни­ја, на ро­ке­нрол-сце­на­та.
Ко­га збо­ру­вам за таа спи­ри­ту­ал­ност, уни­вер­зал­на, не­за­вис­но да­ли до­а­ѓа од Ин­ди­ја, од Ки­на, од Ја­по­ни­ја, од Јуж­на Аме­ри­ка или од ту­ка, од Тур­ци­ја, од Ма­ке­до­ни­ја, не сум вр­зан стрикт­но за не­ка­кви­си ми­стич­ни ре­фе­рен­ци, за кои дог­мат­ски ќе се вр­зам и ќе ги про­те­жи­рам, или ќе би­дам нив­ни апо­ло­гет. Ду­хот е сло­бо­да, а сло­бо­да­та е по­рив кон со­вр­шенс­тво­то. Ка­ко што ре­кол Пр­ли­чев: „Ро­бот се бо­ри за сло­бо­да, а сло­бод­ни­от за со­вр­шенс­тво“. Се ра­бо­ти за су­шти­на и за се­бе­на­драс­ну­ва­ње. Ќе го ци­ти­рам го­ле­ми­от му­дрец и фи­ло­зоф Му­хи­дим ибн Ара­би, кој ве­ли: „Ако по­стои има­нен­ци­ја ќе по­стои и транс­це­ден­ци­ја“.
Си­те овие кон­цер­ти што ги на­пра­вив­ме – во Ма­ри­бор, прет­ход­но во МКЦ, со Те­о­до­си Спа­сов… ги за­вр­шив­ме со „Де­вет­та­та сим­фо­ни­ја“ од Бе­то­вен, во ком­би­на­ци­ја со „Across The Universe“ и, на крај, „Ха­ре Криш­на ма­ха ман­тра“. Не оста­ну­вам дол­жен на си­те оние бе­не­фи­ти што сум ги спе­ча­лил слу­шај­ќи и сле­деј­ќи одре­де­ни прин­ци­пи што ми по­мог­на­ле да се дис­цип­ли­ни­рам, на не­кој на­чин, да сле­дам не­кој пат оче­ку­вај­ќи го ми­гот ко­га па­тот и тој што го оди па­тот ста­ну­ва­ат ед­но.
Зад те­бе е опус од 11 по­ет­ски кни­ги. Одам­на те не­ма­ме ви­де­но ка­ко по­ет, осо­бе­но на Стру­шки­те ве­че­ри на по­е­зи­ја­та, ка­де што бев­ме на­вик­на­ти да те има и бе­ше при­чи­на по­ве­ќе да се по­се­ти фе­сти­ва­лот. Ка­де е по­е­тот?
Гиш: Во про­ду­ктив­на иле­га­ла.
Зо­што е тоа та­ка?
Гиш: За­ра­ди кла­нов­ски­от кул­тур-тре­ге­рај, но, се на­де­вам де­ка мла­до­то и но­во ра­ко­водс­тво ќе има слух за по­е­зи­ја­та и за му­зи­ка­та и за про­ник­ну­ва­ње­то на овие две ди­мен­зии со тре­та­та, тоа е про­сто­рот, и со ус­ло­ве­на­та, а тоа е вре­ме­то. Би бил нај­сре­ќен ко­га оваа го­ди­на би ѝ се по­све­ти­ла ед­на ве­чер на тру­ба­дур­ска­та по­е­зи­ја и му­зи­ка и на уни­вер­зал­ни­от прин­цип на љу­бо­вта што спо­ју­ва. Те­бе ла­га, ме­не ви­сти­на. И да не из­ле­зе де­ка де­лам со­ве­ти на здрав раз­ум, пле­ди­рај­ќи кон уни­вер­зал­на­та ви­сти­на, ка­ко оправ­да­ние ќе се по­ви­кам на Фран­соа Ла­ро­шфу­ко, кој ве­ли де­ка „стар­ци­те ми­лу­ва­ат да да­ва­ат ум­ни и до­бри со­ве­ти, за­што ве­ќе не мо­жат да да­ва­ат ло­ши при­ме­ри“.
Те­бе ла­га, ме­не ви­сти­на.

Интервју со македонски поет и музичар Сашо Гигов – Гиш, објавено во 23-от број на неделникот „Република“ (8 февруари 2013)