На баба Петра кога ќе и дојдеше некоја жена да и бае на некое дете,
ќе го пречекаше со овие зборови:
„Добре ми дојде, сестро!
Како ти го викаат детенцето?
Што му е нешто?
Да не ти е болно?”
„Коне ми го викаат, бабо Петро,
туку ми е болно од уроци:
ти се молам да му забаеш”,
ќе и речеше жената.
Ке му речеше баба Петра –
„Еве го Коне кај иде кај баба Петра,
за да му забае (крст на глава, крст на чело до трипати ќe му направи со рака)
и го срела убава Богородица на патот,
та го праша:
Кај ми одиш, чедо Коне, вака невесело?
Кај баба Петра одам,
Богородице мајко,
за да ми забае да оздравеам,
оти баба Петра имала сребрено метленце,
со него ќе ми ја измете болеста,
ќе ми ја издува од врв глава до петици,
од очи и образи,
од уши и уста,
од грло и јазик,
од заби и машлец,
од јагрци и непца,
од под јазик и грклан,
од џигер и срце,
од цревце и од газече,
од тилот и од раменици,
од плешки и половина,
од слабиње и бутови,
од ципи и прасенца и петици,
од раце и дланки,
прсти и нокти,
од нозе,
од стапала,
прсти и нокти,
од уроци што виделе лоши очи,
од трески и огневи,
од сите лоши нагазувачки.
Да ми оздравееш, чедо Коне,
од жилни болести и од сите зглобови;
болеста да излезе и како топка да се збере,
да се отркали од некоја вишина на некое удолниште,
да се стори парче по парче;
само да земат орли,
врани и црните гарвани,
да ја разнесат во гори зелени,
пусти пустелии,
кај што човек не појдува,
кај што секира не сече,
кај што овца не блее,
кај што петел не пее,
кај што куче не лае,
така од Конета болеста да појде и назад веќе да се не врати.
Поможи и ти,
убава Богородице,
да му се одимне болеста од малечок Конета.
И ќе му дувнеше три пати во лицето:
„пуф,пуф пуф”
и ќе го испратеше.
МАРКО ЦЕПЕНКОВ
