Еднаш свети Наум врвел крај селото Тушемишта. Го нападнале кучиња. За чудо, ќе го изедат. Мафтај, фрлај, ама не може да се одбрани. Во тоа време воловите што паселе во полето оделе да пијат вода на езеро. Но, кога го слушнале лаењето на кучињата и викањето на свети Наум, бранејќи се од нив, се вратиле и со сета сила им се пуштиле на кучињата и го одбраниле светецот.
За спасувањето од кучињата, свети Наум ги благословил тушемишките волови и му се молел на Господа тука, некаде во близината, да потече вода за воловите да не мора да одат дури на езеро. Набрзо се појавил извор близу до Загоричани. Потокот од изворот се протегал низ полето и близу до Тушемишта се влива во Охридското Езеро. Оттогаш воловите пиеле вода од тој поток.
Бидејќи водата потекла со молење на свети Наум за воловите, потокот го добил името Воло река, што значи: река за воловите/од воловите. Подоцна потокот е преименуван во Дрилон, т.е. Дрим, но старото име и до ден-денес не е заборавено..
