Светот како таинствено, шифрирано место за живеење, отсекогаш “комуницирал” со древниот човек преку јазикот на митовите и симболите. Симболите во текот на милениумите станале фактори во кои се препознавала боженствената пројава или присуство (како змија, птица, месечина, земја или жена) и соодветно на тоа, овие симболи се транспонирале во адекватна слика/ претстава.
Древните Европјани своето восхитување кон боженствената Митска Прародителка го изразувале преку медиумот на идолите / фигурините, како и преку графичките претстави и сликовити декорации на грнчарските садоци, вазните и ѕидовите на олтарите и живеалишта, маските, и сл. Неолитскиот уметник се обидувал што посликовито да ја долови семантиката заложена во праисториските антропоморфни изрази, а најдобра парадигма за суштината на Природата – мајка била жената и нејзиното тело. Преку нејзините облини, функции и карактеристики на женската природа се канализирала таа визуелна експресија на неговите митски концепти и натприродни експликации.
Големата Мајка буквално живеела меѓу луѓето, и било сосема нормално да се чувствува нејзината сила, допир и дух во секој облик, птица или камен, земја или змија. Таа во полно светло се разоткрива преку спиритуализацијата на материјалните форми и облици, преку ритуализацијата на природното и телесното, преку славењето на живиот свет од кој зависел човекот.
– Култот на Големата Мајка
(аспекти на женскиот креативен принцип)
М-р Нешка Николова
