Дали интелектуалната перјаница на левицата разбира дека со вакво самоуверено, а некомпетентно и неточно пласирање на тези си нанесува огромна штета и на својот авторитет и на авторитетот на самата левица. Тезата за антиквизацијата има неколку потконтексти и ја одразува целата малициозна инсинуација кон десницата и кон обидот да се реставрираат и евоцираат одредени буржоаски вредности кои или не биле создадени во нашата култура, или сме ги загубиле при комунистичкиот редизајн на естетските вредности од минатото. Во контекст на антиквизацијата тие критики се однесуваат на анахронизмот, митоманијата, помпезноста и кичот, провинционализмот и узурпирањето на вредностите на друга култура со што застануваат на иста линија со критиките на официјалната грчка политика. Во овој последен потконтекст критичарите на ткн. антиквизација го легитимираат грчкиот став за крадењето на културите вредности од античкиот период од страна на „македонскиот“ народ и дека тие вредности се исклучиво грчки.
Ваков пристап во многу европски и светски општества би бил проценет како парадоксален и во најмала рака апсурден, пред се земајќи го во предвид ноторниот факт дека една култура како што е античкиот период кој има цивилизациски конотации не може да биде брендиран од еден етнос, па колку и да е многуброен, а камоли од еден мал балкански народ (10 милиона сосе малцинствата – што не ги признава) кој своето брендирање го добил пред не повеќе од еден ипол век и тоа од страна на големите западноевропски сили.
Многубројните институции во социјалистичкиот блок го носеа името на Спартак (антички херој – водач на востанието на робовите против римската тиранија). И тоа е еден вид навраќање на минатото. Во времето на „револуционерната“ постмодерна се случија одредени поместувања на италијанската уметничка сцена со појавувањето на анахронизмот. Овој дежа-ви нов правец на европската уметничка сцена ја предизвикуваше веќе истрошената модерна со својата ригидна „антиквизација“.
