.
Се плашам од осудување. Се плашам од несреќа. Се плашам од незнаење. Се плашам од недоразбирање. Се плашам од неискреност. Се плашам од несвесното од моќта на тоа НЕ. Се плашам од предвремена смрт се плашам од насилство. Се плашам од митовите за пеколот.
Се плашам од заблуда. Се плашам од недореченост. Се плашам од неосвестени стравови. Се плашам од немање втора шанса. Се плашам од нерасчистени односи конфузија збунетост немоќ фрустрации сиромаштија. Се плашам кога не можеш да му помогнеш на саканиот. Се плашам од непознавање на себеси. Се плашам од неспособноста да бидеш среќен.
Се плашам од оневозможеност да изреагираш во мигови на опасност. Се плашам од идентификација со стравот. Се плашам од невозможност да се предвидат промените. Се плашам од убеденост во форма која нема конечен облик – се плашам од непостојаноста на таа убеденост.
Се плашам од суетата натопорена на пиедестал, а несвесното ~ доделува златен глобус. Се плашам од нејзиното ликување. Се плашам од договор кој кога тогаш ќе биде раскинат. Се плашам од сè што е подложно на распаѓање и од врските во внатрешноста на тоа распаѓање. Се плашам од силата на околностите кога играат улога на оправдување на лошата среќа. Се плашам од таа црна точка во кривината на опортунизмот. Се плашам кога слабостите се над мене и јас им повладувам.
Се плашам од стадото кога е премногу тивко од трепетот на тој молк се плашам. Се плашам од ерупцијата на вулканот потиснат гнев. Се плашам од немоќта да се контролира тој вулкан. Се плашам од природните процеси кои течат независно од сè, т.е. од мене. Се плашам од зависноста.
Се плашам од мојата зависност од мене, а независноста на мене од природните процеси. Се плашам од таа одвоеност. Се плашам од процепот со димензии на вселена. Се плашам од ракавиците на моето јас и од неговите чевли и амбисот помеѓу таа опрема и неумоливата дива природа.
Се плашам од непријатноста во однос на една мала змија домашно милениче којашто иако безопасна го буди пакетот со инстинкти меѓу кои самоодбрана со подзнак недоверба. Се плашам од вештачкоста на тоа јас коешто симулира излезност од рајот на божјата природа и глуми до совршенство на непрепознавање што е што. Се плашам од приватноста на тој рај лишен од систем на обезбедување а кој сепак нема врата за влегување. Се плашам од занданата на јас којашто ги поткопува темелите на стварноста а потсвеста неуморно ги копа тунелите за бегство, се плашам од тие две спротивни тенденции.
Се плашам од самоуправувачката моќ на тоа мало Јас коешто се задоволува во делумноста и ја потиснува големата слика во длабочините на НЕ ЗНАМ. Се плашам од овој холограм загубен во океанот на несвесното. Се плашам од изживеана играчка од детството спакувана во мртовечко ќесе, од слоевите прашина наталожени врз мојот фокус.
Се плашам од објаснување коешто само ја нагласува нејасноста. Се плашам кога се откажувам на половина пат прифаќајќи го помалиот отпор како поголема причина за повлекување, себеоправдување и миење на рацете пред ултимативната понуда за вечен приход. Се плашам од внатрешното дишење за коешто кислородот од атмосферата е обична маска на фестивалот на рудиментирани ауспуси. Се плашам од бесмртноста која чука на вратата заедно со староста.
Се плашам од тоа дека сè што постои е космичка шега, а тоа дека никој не се смее туку напротив, е доказ за предозираност со хумор при што способноста за насмевка станува еден вид закопан талент. Се плашам од невидлив недостаток на витамини кој се објавува во вид на нерегистриран симптом во еволуцијата на современата психоанализа, а мајките се обидуваат да го препознаат како неисхранетост.
Се плашам од вештината на Јас да симулира сè само за да ја сокрие вистината за сопственото непостоење, од тежината на тој музејски експонат толку удобно закотвен во пристаништето на умот. Од отпорот што го пружа при секој обид да биде тргнат од поставката. Од оклопот на карактерот кој не може да биде пробиен никако освен преку убиственото присуство на мигот кој трае.
Се плашам од таинствените координати на телесната распространетост во простор-времето, од суптилната моќ на неделивото да се преобликува во сè и сешто, се плашам од гладта кога добива вид на вселенска правосмукалка којашто работи на погонот на сите инстинкти заедно впуштајќи се во авантура на бескрајно, т.е. беспочетно всмукување на сè со што не може да се поистовети.
Сестра Макрина
Дневник 2012
