Македонската поезија се чита во храмовите на древната египетска цивилизација.
Се чита во светилиштата на Рамзес Втори, од Ел Кахира, до Мемфис, Теба и Абу Симбел. Се чита меѓу колосите во Карнак и на терасестата палата на кралицата Хачепсут. Се чита во изложбените салони на галеријата што го носи името на поетот фараон Ахнатон, кој го опеал во величествена химна богот на Сонцето – Атон.
Македонската поезија се чита и во пустината, на отворено. Стихот ѕвони разлеан по непрегледните ширини. Стихот гори потпален од силата на пустинското сонце, а гори и под зракот на сјајната пустинска месечина. Многу силни светлини се мешаат во една и создаваат спектар на бои од кои поштукнува умот.
Ја набљудувам таа појава заробен од љубопитните погледи на моите египетски пријатели поети и литерати, сликари и филозофи. Тие се посилно возбудени од мене. И посилно рецитираат стихови. Од секој изговорен стих се пали по една грмушка во далечината. Гори како факел. Колку стихови толку факли.
– Не е тоа фатаморгана, туку вистински, жив оган, ме уверува поетот Салах Сабур.
– Ова се часови на небесно блаженство, извикува рецитаторката на моите стихови Алија Ел Гајар.
– Глеј, распламтените грмушки ќе се претворат во крилја на птици, слични како птицата Бен што била душа на Озирис и симбол на планетата Венера, клика со својот ораторски глас поетот Ахмед Сувелам.
Од далечината слушам хор од девојки, пеат псалми за вечноста, а Хејкал ми говори во занес за Воденските водопади.
Паѓа водата од височини, паѓа и грми, а огновите вишат ли вишат во небесата. Стихот ја облагородува звучноста на просторот меѓу светските чуда.
кликни на сликата за повеќе
