Се опкладиле игуменот на манастирот Св. Наум и бегот од Поградец. Игуменот му рекол на бегот, дека Свети Наум е жив. А овој пак му рекол дека не е жив и ништо не можит да сторит. Игуменот рекол:
– Да е пуштиме чашава, полна со вино, долу в езеро. Ако се истурит Св. Наум не постоит. Ќе ти го дадам манастирот и полево. Ако не, ти ќе ми го дајш твојот имот.
Кога игуменот е пуштил члашата в езеро, таја застанала над водата и не се истурила. Тогаш бегот се уплашил и вистина поверувал дека Св. Наум постоит. Целиот имот го поклонил на манастирот и цела година, на празникот одел да се поклонит на светецот.
После на игуменот, му дошол на сон Св. Наум и му рекол:
– Немој уште еднаш да се кладиш на манастиров, зашто секогаш не сум тука. Кога се кладеше и ако не бев тука, чашата ќе се истуреше и ти ќе ме потурчеше!
Од тогаш. се знајт и стаирте верват, дека Св. Наум е жив и дека постојт.
